Voelen doen we allemaal..
Het gevoel is ons grootste, in onze ontwikkeling als mens zelfs eerste, en tevens belangrijkste zintuig waarmee we in verbinding staan met onszelf en onze omgeving. We kunnen daardoor bijvoorbeeld voelen dat we honger hebben en iets moeten eten of dat we het koud hebben en een trui aan moeten trekken. We kunnen echter ook voelen als de sfeer ergens hartelijk en uitnodigend is of juist beklemmend, afwijzend of zelfs onveilig. Met ons gevoel tasten we als het ware onszelf en de omgeving af om te bepalen welke beweging we, allereerst vanuit onszelf, willen maken en of de beweging die wij vanuit onze behoeften daarin maken wel goed en veilig voor ons is of niet. Primair bewegen we aan de hand van deze informatie ergens naar toe of juist er vanaf, zeggen we van binnen ja of nee. Het gevoel fungeert als het ware als een innerlijk kompas, die met behulp van het lichaam ons laat weten of de weg die wij bewandelen voor ons juist is of niet.
De basis van ons huidige (gevoels)leven, hoe wij omgaan met situaties die zich daarin voordoen, wordt gelegd in onze kinderjaren, hoe wij als kind bejegend zijn. Hoeveel ruimte er was om uitdrukking te geven aan blije, pijnlijke, verdrietige, boze en angstige gevoelens, heeft in belangrijke mate bepaald hoe wij onszelf en de wereld om ons heen zien, ervaren en daar vervolgens op reageren.
Als kind word je, zodra je het levenslicht ziet, geconfronteerd met oordelen en concepten over wie je bent en wat je doet. Door begrippen als goed en fout, mooi en lelijk, lief en stout over het kind uit te strooien leert het al snel wat wenselijk in hem is en wat als onwenselijk wordt beschouwd. Het gaat zich aanpassen zodra het (onbewust) de koppeling gaat leggen tussen zijn gedrag en de zorg en aandacht die het krijgt van zijn omgeving. Je hebt als kind immers je ouders en andere volwassenen in je directe omgeving nodig om te ‘overleven’. Je kunt niet van ze weg..
Je kunt echter wel van je pijnlijke gevoelens weg door naar je hoofd te gaan. Daar ontwikkelt zich inmiddels een denkvermogen en ontwikkel je als kind (overlevings)strategieën om jezelf staande te houden. Er ontstaat als het ware een vooruitgeschoven ik, die zich vormt naar zijn omgeving en daardoor minder kwetsbaar lijkt. Zo wordt bijvoorbeeld het ene kind heel stil, trekt zich in zichzelf terug, terwijl het andere kind misschien juist heel druk of opstandig gaat doen en op die manier om aandacht vraagt.
Geleidelijk aan gaan onze ware gevoelens en aard steeds meer schuil achter maskers en aangepast of soms juist onaangepast gedrag. Er ontstaat een wenselijk beeld van onszelf, waar we ons mee vereenzelvigen, waar we aan moeten voldoen en wat we zonodig te vuur en te zwaard verdedigen. Zonder het in de gaten te hebben identificeren we onszelf meer en meer met ideeën en beelden van en over onszelf, in plaats van voeling te hebben met wie we in wezen zijn.
Uiteindelijk kunnen we daar last van krijgen. We voelen ons niet goed. We merken bijvoorbeeld dat we veel in ons hoofd zitten en piekeren. We hebben het gevoel dat er iets ontbreekt in ons leven, voelen ons incompleet of hebben de angst tekort te schieten. Het kan ook zijn dat je het lastig vindt keuzes te maken. Je zegt ‘ja’ tegen dingen waar het misschien beter voor je zou zijn ‘nee’ te zeggen of andersom.
We zijn inmiddels zo geconditioneerd om onze pijnlijke gevoelens weg te rationaliseren dat we met onze huidige problemen en vragen eigenlijk niet meer zo goed raad weten. We raken uit koers, de weg een beetje kwijt en gaan op zoek naar oplossingen en vervulling in de wereld om ons heen en de dingen die we doen. Juist daar waar we onszelf en de antwoorden niet vinden..
Als mens zitten velen van ons (onbewust) gevangen in de overtuiging dat meer en betere prestaties ons uiteindelijk ‘het geluk’ zullen brengen waar we zo naar verlangen. Als ik die ene baan, dat succes, dat mooie huis, meer geld, meer zekerheid, een betere gezondheid, de perfecte man of vrouw in mijn leven maar had, enzovoort.. Ons streven iets te worden of te bereiken, wat er nog niet is, heeft de hoogste prioriteit. De maatschappij waarin we leven, hoe we onze kinderen onderwijzen en groot brengen zijn voor een groot deel prestatiegericht.
Onderliggend verlangen wij echter als mens ten diepste naar een gevoel van vrede in onszelf; vrede met onszelf en de wereld waarin we leven. Dat het goed is, zoals het is.. Van binnen zit echter dat knagende gevoel van onrust dat er iets niet klopt, iets ontbreekt. We zijn met velen op weg naar die toekomst, een soort eindpunt waarin alles beter lijkt, achtervolgd en/of belast door ons verleden en ons gevoel van onvrede. We worden geconfronteerd met angst voor de toekomst, wat er zou kunnen gebeuren of juist niet... De toekomst is echter niet een plaats, geen eindstation, geen punt waar we de verlossing van onze problemen kunnen vinden, net zo min als dat we het verleden terug kunnen halen, behalve als herinnering. Simpelweg omdat de toekomst en het verleden als werkelijkheid niet bestaan.
Verleden en toekomst bestaan uit concepten, gedachten en projecties in ons hoofd. Het enige wat werkelijk is in het leven, waar onze werkelijke macht tot verandering ligt, is het Nu, in de ervaring van dit moment..
the true value of a human being
is determined by the extant
to which he or she is
free of the self
Albert Einstein
Door je aandacht te richten op de werkelijkheid van dit moment vergroot je direct de kwaliteit van je leven. Je maakt contact met iets wat oneindig veel groter en krachtiger is dan de vragen en problemen rondom je levenssituatie. Je gaat ervaren dat ‘niets hoeft te worden, om te zijn’ Anne Terruwe. Het wonderlijke is, dat op het moment dat ons verlangen naar ‘meer en beter’ aan noodzaak verliest, de kwaliteit van onze prestaties en hoe wij het leven ervaren enorm toeneemt.
yesterday is history
tomorrow a mystery
today is a gift
that's why it is called the present
Eleanor Roosevelt